In mijn ogen is dat het mooiste geschenk dat de ene mens de andere kan geven: het innig nabij zijn. Innig in de zin van ragfijn afgestemd, waar niets meer tussen zit, terwijl je toch beiden volledig jezelf en op je eigen plek bent. In de afgelopen periode waarin ik herstelde van een operatie en zorg had om de gedwongen opname van mijn demente moedertje, heb ik dat weer zo in elke vezel ervaren: hoe wezenlijk het is dat er mensen zijn die ‘met mij zijn’. Niet nadrukkelijk, niet opdringerig, niet overlopend van goedbedoelde maar niet passende goede raad, zonder meteen eerst te komen met het eigen verhaal, zonder iets te willen. Maar in een stilte waarin aandachtige ogen, een enkel woord, of slechts een trilling op grote afstand al genoegen zeggen: ik ben met je, ik zie je, ik steun je van harte ook al kan ik niets voor je doen. De nabijheid gebeurt in de stilte, in het kleine gebaar. Er zo voor een ander te zijn is een kunst. Zo een ander te ontvangen ook. Weldadig.
De behoefte aan ‘iemand die met me is’ is groot in onze wereld. De manier waarop die geuit wordt is vaak net zo subtiel als het gebaar dat nodig is en gaat vaak gepaard met stilte. Zo ontstaat een stille zee van eenzamen, die wel contact willen, die wel uit willen reiken, maar niets hebben aan het schreeuwerige aanbod dat vaak op hen afkomt. Een aanbod met teveel. Teveel aan goede raad die niet past bij hun situatie, teveel aan protocollen die gevolgd moeten worden, teveel ‘to do’s’ die hun handelen verlammen, teveel aan vragenlijsten, teveel aan verschillende criteria waar eerst aan voldaan moet worden en teveel aan kastjes en muren waartussen ze heen en weer worden gestuurd. Want ze hebben ‘gewoon’ behoefte aan ‘iemand die met me is’. Die stilletjes luistert. Luistert achter de woorden. Die aandacht kijkt, ook naar de stille tranen achter de ogen. Die waarneemt met het hele lijf en zo de trilling opvangt van angst en eenzaamheid en een al lang verstomde vraag om hulp.
‘Iemand die met me is’. Het zou wel eens het beste medicijn kunnen zijn tegen eenzaamheid. Zelf heb ik er veel over geleerd door jarenlang te werken met onze IZR methode. Door in ontelbaar veel resonantieprocessen sensitief te worden voor hoe mensen het leven leven. Door de trilling van eenzaamheid, verdriet, angst en wanhoop te laten resoneren in mijn eigen lijf. Soms als begeleider. Soms als resonantiepersoon of deelnemend toeschouwer. Soms via mijn eigen IZR-processen. Het leerde me dat er een geven, een aannemen en ontvangen bestaat met respect voor grenzen, gul èn ingehouden tegelijkertijd, waardoor waardigheid, autonomie en verbinding kunnen groeien.
Zo kreeg ‘een mens die met me is’ een diepere, completere betekenis.
Als je een plek zoekt waar je meer wilt ervaren over resoneren, afstemmen, de IZR-methode en wilt ervaren dat mensen ‘met je zijn’: Kom gerust eens langs om dat ook te ervaren.
Je bent van harte welkom.