Het afgelopen half jaar was voor mij ‘het halfjaar van de mutsjes’.
Als gevolg van de behandeling tegen kanker die ik kreeg, viel mijn haar uit.
Ik had geluk: het type mutsjes van zachte wol dat het meest comfortabel was voor mij bleek helemaal hip en volop mode.
Keus te over.
Voor sommigen was het schrikken.
Bij mensen die niet uit de nieuwsbrief of op andere wijze hadden meegekregen dat ik ziek was, en opeens een foto zagen op social media, of mij ontmoetten, las ik de schrik.
Niet zelden ontstond daarna een mooi gesprek.
Sowieso was de afgelopen periode een tijd van mooie, heel mooie gesprekken.
Ik koester ze in mijn hart.
Afgelopen week ben ik een nieuwe fase ingegaan.
De onderzoeken wijzen uit dat de behandelingen gedaan hebben wat we hoopten.
Je begrijpt: daar zijn we ontzettend blij mee!
De mutsjes kunnen de kast in!
Tenminste… als het een beetje zonniger en warmer wil worden.
Ik verheug me dan ook ontzettend op de periode die voor me ligt.
De Betuwe op z’n mooist, de lente, de zomer.
En hoewel dat altijd al mijn favoriete jaargetijde was, beleef ik dat dit jaar zowel intenser als zachter dan ooit.
Dat geldt overigens voor alles.
Een ontmoeting, een oogcontact, een woord, een gebaar:
Zachter, dieper en intenser dan ooit.
Iemand vroeg: ‘Hoe heb je dat toch allemaal geïntegreerd, wat je meegemaakt hebt dit afgelopen half jaar?’
Het werd stil.
Ik keek blijkbaar verbaasd en vroeg: ‘Geïntegreerd’?
We moesten allebei lachen.
Eerlijk: het integreren is nog maar net begonnen.
De reeks ingrijpende ervaringen vanaf de afgelopen zomer, de behandelingen, het gaan voor het best mogelijke, het was werkelijk een overlevingsstrijd.
Het stof daarvan is nog aan het neerdalen, de ervaringen vinden in de komende maanden geleidelijk een weg naar de plek in mij waar ze deel uit kunnen maken van wat voorbij is.
Van mijn levensgeschiedenis, van mijn wordingsverhaal.
Tijdens mijn reis van de afgelopen maanden heb ik me zo gedragen gevoeld als nooit tevoren.
Gedragen door jullie aandacht, liefde, gebeden, kaartjes, attenties, intenties, kaarsjes:
de ontelbare manieren waarop jullie me lieten weten dat je met me was.
Dankjewel daarvoor.
De mutsjes kunnen de kast in.
In figuurlijke zin ga ik goed gemutst mijn reis vervolgen.
Ik hoop je te ontmoeten!
Voor sommigen van jullie zal het opnieuw schrikken zijn als je mijn korte koppie ziet.
Maar weet: het is het koppie van een zeer dankbaar en gelukkig mens.
Met dank aan mijn Mastermind groep met Christine Pannebakker en Petra van Vliet voor de foto’s.